Ο ιεροδιάκονος Ιώσηπος Μοισιόδαξ (π. 1725-1800), μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, διακήρυξε στο έργο του με τόλμη την ανάγκη της πολιτισμικής ανανέωσης του βαλκανικού χώρου και ευθυγράμμισής του με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Στη Θεωρία της Γεωγραφίας εκθέτει τις απόψεις του για την επιστήμη και τη φυσική φιλοσοφία, τασσόμενος υπέρ της ηλιοκεντρικής θεωρίας. Το σύγγραμμα εντάσσεται σε μια ευρύτερη κατηγορία επιστημονικών πραγματειών -μεταφράσεων και ερανισμάτων- που κυκλοφορούν στα χρόνια της ωρίμασης του Διαφωτισμού, αποτυπώνοντας μια διαφορετική συνείδηση για τον γεωγραφικό χώρο ως πεδίο της εγκόσμιας ζωής, με δεσπόζουσα τη γεωγραφία του πολιτισμού. Στο ίδιο έργο, συμμετέχοντας στη ζωηρή περί γλώσσας συζήτηση της εποχής του, ο Μοισιόδακας υποστηρίζει ορθολογικά την τοποθέτησή του υπέρ του απλού ύφους στον επιστημονικό λόγο και την παιδεία.