Το ζήτημα της γλώσσας απασχολεί διαρκώς τον μεγάλο λόγιο και Διαφωτιστή Αδαμάντιο Κοραή (1748-1833). Στις σελ. 64-65 των Προλεγομένων, αναφερόμενος στο φαινόμενο της γλωσσικής αλλαγής, ο Κοραής σχολιάζει ότι σε διαφορετικές εποχές είναι αναμενόμενο το ίδιο έθνος να έχει διαφορετικό τρόπο «του λαλείν και γράφειν την γλώσσαν του». Όταν επέλθει πλήρης εκβαρβαρισμός, τότε και η γλώσσα γίνεται «αλλόκοτος» και «παρηλλαγμένη», απομακρυσμένη από τους κανόνες της παλαιάς Γραμματικής και «ασχημισμένη» με ανωμαλίες. Μέσα σε αυτό το «νοσηρό» περιβάλλον, ακόμη και οι λόγιοι αποτυγχάνουν να συντάξουν αποτελεσματικά γραμματικά εγχειρίδια. Την αποτυχία αυτή, σε ό,τι αφορά την Ελληνική, ο Κοραής την αποδίδει σε τρεις λόγους: 1) οι κανόνες των γραμματικών είναι διατυπωμένοι στην Αρχαία Ελληνική, με αποτέλεσμα να προκαλούν αηδία στους μαθητές, 2) είναι υπερβολικά διεξοδικοί, 3) είναι αμέθοδοι, δεν διέπονται δηλαδή από συγκεκριμένη διδακτική μεθοδολογία.